Vanmorgen werd ik gebeld met de mededeling dat Eddie Jordan was overleden op 76e jarige leeftijd. Het gevecht verloren aan die kutziekte waar ons pap 13 jaar geleden ook het gevecht van heeft verloren op 69-jarige leeftijd. En waar een andere Formule 1 icoon ook het leven door liet op 64-jarige leeftijd Tom Walkinshaw. Allemaal van dezelfde generatie. Het was een triest begin van de dag, ondanks dat heb ik mooie herinneringen aan zijn Jordan Grand Prix Team. Vooral in de jaren dat het niet voor de wind ging met Jordan Grand Prix. De tijden dat ene Doornbos, Albers en die ene Israëliër Nissany extra geld in het laadje brachten door met het team te testen.
Het is natuurlijk wat naïef om Albers en Doornbos in een adem te noemen met Nissany. Het feit is wel dat vanaf 2002 het berg afwaarts ging met het team van Eddie Jordan. Echter, heb ik de mooiste Formule 1 herinneringen aan deze periode. Eddie Jordan, Tom Walkinshaw en Paul Stoddart die elkaars geld wilden maar tegelijkertijd ook de Formule 1 op stelten wisten te zetten en er waarschijnlijk ook plezier aan hadden.
De periode die ik in de Formule 1 ervaren heb als een van de mooiste. Misschien is het ook om dat ik ten tijde van Sato bij Jordan zelf 12 jaar was en de Formule 1 pas echt actief ging volgen na het jaren min of meer gevolgd te hebben. Vooral het Jordan Grand Prix Team, naast Scuderia Minardi, waren mijn favorieten teams. Alleen al om die gele bolides te zien knokken voor plaats acht of negen. Mind you, in die dagen waren dat geen punten. Vandaag te dagen zou een Jordan Grand Prix met de resultaten van 2002/2003 makkelijk kunnen overleven.
De gevechten in de achterhoeden, de strijd in de paddock. De prachtige uitspraken van Eddie Jordan die vooral direct en recht uit het hart leken te komen. De verjaardag van Peter Sauber met de taart die zijn gezicht in moest. De 50 keren dat Jos Verstappen een contract tekende met het Jordan team maar Eddie gewoon zei nee hoor er is niets getekend. En zo Trust binnen harkte maar geen Jos Verstappen. Om hem vervolgens nog een test te beloven die ook nooit kwam. Als Jos fan toen kon ik er niet om lachen. We wilden onze Limburgse held gewoon op de grid hebben. Nu vind ik het prachtig hoe dat is verlopen met Peridon in zijn helikopter.
Ik heb je helaas nooit in persoon kunnen ontmoeten Eddie, maar in de jaren dat ik deze website heb ben ik veel mensen tegengekomen. Waaronder een hoop die voor Jordan hebben gewerkt, vrienden geworden met o.a. mensen waar je mee in de “The Pitstop Boogie Boys” bent begonnen. Verhalen heb ik gehoord van de wilde tijden in de Formule 1. De Rock & Roll die je bracht in de Formule 1. Maar vooral de pure passie, de Jordan 911 die de 191 werd. En de vele jonge talenten die je in je team hebt mogen hebben.
Je zal gemist worden in de paddock, in de community, door de fans en door alles en iedereen die Formule 1 ademt. En fuck the season up met Tom Walkinshaw vanuit daarboven!
En deze post wil ik toch afsluiten door een betoog uit het hart, en ziel en de pure passie van je naam genoot. Ed.
©Rick Dikeman
